ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (10)

1. Τί κρίμα! Πάντα η ίδια ιστορία! Όταν χτίσεις πια το σπίτι σου, βλέπεις ξαφνικά πως, χτίζοντάς του, έμαθες κάτι που θάπρεπε να ήξερες πρίν να αρχίσεις. Το αιώνιο και οδυνηρό "Πολύ αργά". Η μελαγχολία κάθε αποπεράτωσης!

2. Περιπλανώμενε ταξιδιώτη ποιός είσαι;Σε βλέπω να προχωρείς στο δρόμο σου χωρίς περιφρόνηση, χωρίς αγάπη, με ακαθόριστο βλέμμα, υγρό και θλιμμένο, σαν μιά βολίδα που ανικανοποίητη βγαίνει απο τα βάθη στο φώς - και τι λοιπόν ζητούσε εκεί κάτω; - με στήθος που δεν αναπνέει, με χείλη που κρύβουν την αηδία τους, με χέρι που αρπάζει μόνον αργά- αργά . Ποιός είσαι; Τί έκανες; Ξεκουράσου εδώ: αυτό το μέρος είναι φιλόξενο για όλους - και σύνελθε! Και όποιος κι άν είσαι, πές μου τί σου αρέσει τώρα; τί σε ενισχύει; Πές το: ό,τι έχω στο προσφέρω! Ενίσχυση; Ενίσχυση; Περίεργε άνθρωπε τι λές εκεί; Δός μου λοιπόν σε παρακαλώ τό - τι; τι; μίλα - "Ακόμα μιά μάσκα μιά δεύτερη μάσκα"

3. Οι χτυπημένοι απο βαθιά θλίψη άνθρωποι προδίνονται , όταν είναι ευτυχισμένοι: έχουν έναν τρόπο να αρπάζουν την ευτυχία, σάν νάθελαν να την σφίξουν και να την πνίξουν απο ζήλεια... Αλλοίμονο! Ξέρουν πολύ καλά πως η ευτυχία φεύγει μπροστά τους!

4. Πρέπει να ξέρουμε να χρησιμοποιούμε τη βλακεία των παθών μας, όπως και την ορμητικότητά τους.

5. Τα πιό μεγάλα γεγονότα και οι πιό μεγάλες σκέψεις - αλλά οι πιό μεγάλες σκέψεις είναι τα πιό μεγάλα γεγονότα - γίνονται πολύ αργά καταληπτά: οι σύγχρονές τους γενεές ζούν παρόμοια τα γεγονότα, στη ζωή τους περνούν παράμερα. Εδώ συμβαίνει κάτι ανάλογο με αυτό που παρατηρούμε στον τομέα των άστρων. Το φώς των πιό μαρκινών αστεριών φθάνει τελικά ως τους ανθρώπους, και πρίν να φθάσει οι άνθρωποι αρνιούνταν πως υπάρχουν εκεί αστέρες.