ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ (3)

(
1. Β 16 Υβρίζει εαυτήν η του ανθρώπου ψυχή μάλιστα μεν, όταν απόστημα και οίον φύμα του κόσμου, όσον εφ εαυτή γένηται. Το γαρ δυσχεραίνειν τινί των γενομένων απόστασις εστί της φύσεως, ης εν μέρει αι εκάστου των λοιπών φύσεις περιέχονται. Έπειτα δε , όταν άνθρωπον τινά αποστραφή ή και εναντία φέρεται ως βλάψουσα, οίαι εισίν αι των οργιζομένων. Τρίτον υβρίζει εαυτήν, όταν ησσάται ηδονής ή πόνου. Τέταρτον , όταν υποκρίνηται και επιπλάστως και αναληθώς τι ποιή ή λέγη. Πέμπτον, όταν πράξιν τινά εαυτής και ορμήν επ' ουδένα σκοπόν αφιή, αλλά εική και απαρακολουθήτως οτιούν ενεργή, δέον και τα μικρότατα κατά την επί το τέλος αναφοράν γίνεσθαι. Τέλος δε λογικών ζώων το έπεσθαι τω της πόλεως και πολιτείας της πρεσβυτάτης λόγω τω θεσμώ.

(προσβάλλει τον εαυτό της η ψυχή του ανθρώπου και περισσότερο, όταν από δική της ενέργεια γίνει σαν απόστημα και σάρκωμα του κόσμου. Γιατί το να στενοχωρηθείς για κάποιο απο τα γεγονότα είναι αποστασία απέναντι στη Φύση, μέσα στην οποία περιέχονται οι φύσεις καθενός των υπολοίπων όντων. Έπειτα (προσβάλλει τον εαυτό της ) όταν αποστρέφεται κάποιον άνθρωπο ή φέρεται εναντίον του για να τον βλάψει, όπως κάνουν οι ψυχές των οργιζομένων. Τρίτον προσβάλλει τον εαυτό της, όταν ηττάται απο την ηδονή ή τον πόνο. Τέταρτο, όταν υποκρίνεται και κάνει ή λέγει κάτι με προσπόθηση ή αναληθώς. Πέμπτο όταν ενεργεί πράξη δική της ή και απόφαση χωρίς κανένα σκοπό, αλλά ασυνάρτητα και χωρίς να παρακολουθεί, ενώ και τα ελάχιστα πράγματα πρέπει να γίνονται αναφορικά με τον τελικό σκοπό. Τελικός σκοπός των λογικών ζώων είναι ν ακολουθούν τους λογικούς θεσμούς της αρχαιότατης πόλης και του αρχαιότατου πολιτεύματος. )