ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ (2)

1. B 6-7 Ύβριζε, ύβριζε εαυτήν, ω ψυχή, του δε τιμήσαι σεαυτήν ουκέτι καιρόν έξεις. Είς γαρ ο βίος εκάστω. Ούτος δε σοι σχεδόν διήνυσται μη αιδουμένη σεαυτήν, αλλ' εν ταις άλλαις ψυχαίς τιθεμένη την σήν ευμοιρίαν.
Μη περισπάτω σε τα έξωθεν εμπίπτοντα και σχολήν πάρεχε σεαυτώ του προσμανθάνειν αγαθού τι και παύσαι ρεμβόμενος. Ήδη δε και την ετέραν περιφοράν φυλακτέον. Ληρούσι γαρ και δια πράξεων οι κεκμηκότες τω βίω και μή έχοντες σκοπόν, εφ όν πάσαν ορμήν και καθάπαξ φαντασίαν απευθύνουσιν.

(Πρόσβαλε, πρόσβαλε τον εαυτό σου, ω ψυχή! Για να εκτιμήσεις τον εαυτό σου δε θα έχεις πιά καιρό. Γιατί μία είναι η ζωή καθενός. Κι αυτή πέρασε σχεδόν για σένα, χωρίς να σέβεσει τον εαυτό σου, αλλά ζητώντας την ευτυχία σου στις ψυχές των άλλων.
Μην παρασύρεσαι απο τα εξωτερικά γεγονότα και δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να μάθεις ακόμα κάτι καλό και πάψε να ρεμβάζεις. Τώρα λοιπόν πρέπει να φυλαχτείς κι απ την άλλη παραπλάνηση. Γιατί μωρολογούν και εκείνοι που με τις πράξεις τους έχουν βαρεθεί τη ζωή και δεν έχουν σκοπό, στον οποίο να κατευθύνουν όλη την ορμή και όλη γενικά τη σκέψη)

2. Β 12 1-2 Πώς πάντα ταχέως εναφανίζεται, τω μεν κόσμω αυτά τα σώματα , τω δε αιώνι αι μνήμαι αυτών
(Πώς εξαφανίζονται τα πάντα γρήγορα. Στον κόσμο μεν τα ίδια τα πράγματα, στο χρόνο δε η μνήμη τους!)