ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (11 - τελευταίο)

1. Στα γραφτά ενός ερημίτη, ακούμε πάντα κάτι απο την ηχώ της ερήμου,σαν το μουρμούρισμα και το δειλό βλέμμα της μοναξιάς. Στα πιό δυνατά λόγια του, ακόμα και στη φωνή του, υπάρχει το υπονοούμενο ενός τρόπου σιωπής και βουβαμάρας, τρόπος καινούργιος και πιό επικίνδυνος. Για κείνον που έχει χρόνια , μέρα και νύχτα συζητήσει με τον εαυτό του, μόνος με την ψυχή του, για κείνον που στη σπηλιά του- μπορεί να είναι λαβύρινθος αλλά και χρυσωρυχείο - έχει γίνει αρκούδα, ερευνητής ή φύλακας του θησαυρού, δράκος: οι ιδέες παίρνουν στο τέλος ένα χρώμα σούρουπου, μιά μυρουδιά βάθους και βορβόρου, κάτι το ανεπικοινώνητο και απωθητικό, που ρίχνει μια παγωμένη πνοή στο πρόσωπο του διαβάτη.

2. Κάθε βαθύς στοχαστής φοβάται περισσότερο μην τον καταλάβουν παρά μην τον παρεξηγήσουν. Στην τελευταία περίπτωση ίσως να υποφέρει η ματαιοδοξία του. Στην πρώτη εκείνο που υποφέρει είναι η καρδιά του, η συμπάθειά του που λέει πάντα : "Αλλοίμονο" ! γιατί θέλετε ο δρόμος να σας είναι τόσο οδυνηρός, όσο και σε μένα"

3. Κι άν παραδεχθούμε πως και οι θεοί φιλοσοφούν, πράγμα που το πιστεύω πολύ- δεν αμφιβάλλω πως ξέρουν ένα καινούργιο και υπερανθρώπινο τρόπο να γελούν - και εις βάρος του κάθε σοβαρού! Οι θεοί κοροιδεύουν: φαίνεται μάλιστα πως δεν μπορούν να κρατήσουν τα γέλια τους στις ιεροτελεστίες.

4. Δεν είναι πιά φίλοι, είναι - τι λέω;- Φαντάσματα φίλων! Κάποτε μέσα στη νύχτα χτυπάνε πάνω στην καρδιά μου. Με κοιτάζουν και λένε "Κι όμως είμαστε μείς" . Ω μαραμένα λόγια, είχατε κάποτε την ερημιά των ρόδων.

5. Ω λαχτάρα της νιότης, που η ίδια παρανοήθηκες!