ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (2)

· Το μαρτύριο του φιλοσόφου, η «θυσία του για την αλήθεια» , μας φανερώνει τι έχει μέσα του από τον δημαγωγό, από τον ηθοποιό, που κρύβεται εντός του

· Εκείνος που στην κοινωνία των ανθρώπων δεν διέτρεξε όλα τα χρώματα της αθλιότητας, περνώντας αλληλοδιάδοχα από την αποστροφή και την αηδία, στον οίκτο, στη θλίψη και στη μοναξιά, αυτός οπωσδήποτε δεν είναι άνθρωπος ανωτέρω γούστου.

· Ο κυνισμός είναι η μόνη μορφή όπου οι κατώτερες ψυχές αγγίζουν εκείνο που λέμε ειλικρίνεια. Κι ο ανώτερος άνθρωπος θα πρέπει ν ανοίξει τα αυτιά του για κάθε απόχρωση κυνισμού και να θεωρήσει ευτυχή τον εαυτό του κάθε φορά που φτάνουν στ’ αυτιά του τα αναίσχυντα καραγκιοζλίκια ή τα επιστημονικά παραστρατήματα του σατύρου

· Τον Αριστοφάνη , αυτό το πνεύμα που μεταμορφώνει και συμπληρώνει, που χάρις σ’ αυτό συγχωρούμε σ ολόκληρο το ελληνικό πνεύμα το ότι υπήρξε. Δεν ξέρω τίποτα που μ’ έκανε τόσο πολύ να ονειροπολήσω, αναφορικά με τη μυστηριώδη φύση αυτής της Σφίγγας του Πλάτωνα, όσον αυτό το petit fait, που ευτυχώς διασώθηκε: κάτω από το προσκέφαλο της επιθανάτιας κλίνης του, δεν βρήκανε καμιά «βίβλο» , τίποτα το αιγυπτιακό, το πυθαγόρειο ή το πλατωνικό – αλλά έναν Αριστοφάνη! Πώς ο Πλάτωνας θα μπορούσε να υποφέρει τη ζωή – μια ζωή ελληνική που της είχε πει όχι- χωρίς έναν Αριστοφάνη;