ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ (4)

Β 17 Του ανθρωπίνου βίου ο μεν χρόνος στιγμή, η δε ουσία ρέουσα, η δε αίσθησις αμυδρά, η δε όλου του σώματος σύγκρισις εύσηπτος, η δε ψυχή ρεμβάς, η δε τύχη δυστέκμαρτον, η δε φήμη άκριτον. Συνελόντι δε ειπείν, πάντα τα μεν του σώματος ποταμός, τα δε της ψυχής όνειρος και τύφος, ο δε βίος πόλεμος και ξένου επιδημία, η δε υστεροφημία λήθη. Τί ουν το παραπέμψαι δυνάμενον; Έν και μόνον, φιλοσοφία. Τούτο δε εν τω τηρείν τον ένδον δαίμονα ανύβριστον και ασινή, ηδονών και πόνων κρείσσονα, μηδέν εική ποιούντα μηδέ διεψευσμένως και μεθ υποκρισίας ανενδεή τον άλλον ποιήσαι τι ή μη ποιήσαι.

(Ο χρόνος της ανθρώπινης ζωής είναι μιά στιγμή, η ουσία της ρευστή,η δε αίσθησή της αμυδρή, το κράμα όλου του σώματος εύκολα σαπίζει, η ψυχή στρόβιλος, η δε τύχη ακαθόριστη, η δε φήμη κάτι ακαθόριτο. Και για το πούμε συνοπτικά , όλα τα μέν πράγματα του σώματος είναι ποταμός, τα δε της ψυχής όνειρο και αχνός , η δε ζωή είναι πόλεμος και επιδρομή ξένου, η δε υστεροφημία λήθη. Τι λοιπόν μπορεί να μας οδηγήσει; Ένα και μοναδικό, η φιλοσοφία. Αυτό δε είναι να διατηρούμε τον εντός μας δαίμονα ανύβριστο και αβλαβή , νικητή των ηδονών και των πόνων, χωρίς να κάνει κάτι ασυνάρτητα , μήτε με ψεύδος και με υποκρισία, και ανεξάρτητο από όσα κάνει ή δεν κάνει ο άλλος.)

Γ3 Τί ταύτα; Επέβης, έπλευσας, κατήχθης. Εκβηθι. Ει μεν εφ έτερον βίον, ουδέν θεών κενόν ουδέ εκεί. Ει δε εν αναισθησία, παύση πόνων και ηδονών ανεχόμενος και λατρεύων τοσούτω χείρονι των αγγείω ή περίεστι το υπηρετούν. Το μεν γαρ νούς και δαίμων, το δε γη και λύθρος.

(Τί είναι όλα αυτά; Επιβιβάστηκες, έπλευσες, άραξες. Αποβιβάσου. Αν μεν (αποβιβαστείς) σε άλλη ζωή, ούτε εκεί θα είναι κενό, χωρίς θεούς. Αν όμως σε αναισθησία,θα παύσεις να υφίστασαι πόνους και ηδονές και να λατρεύεις αγγείο, το οποίο είναι τόσο χειρότερο, όσο είναι καλύτερο εκείνο που το υπηρετεί. Γιατί το μέν ένα είναι νούς και δαίμων, το δέ άλλο χώμα και λάσπη)