ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ (5)

Γ4 1-7 Μή κατατρίψης το υπολοιπόμενον του βίου μέρος εν ταις περί ετέρων φαντασίαις, οπόταν μη την αναφοράν επί τι κοινωφελές ποιή. Ήτοι γαρ άλλου έργου στέρη,τουτέστι φανταζόμενος, τί ο δείνα πράσσει και τίνος ένεκεν και τι λέγει και τι ενθυμείται και τι τεχνάζεται και όσα τοιαύτα ποιεί απορρέμβεσθαι της του ιδίου ηγεμονικού παρατηρήσεως.

( Μη σπαταλήσεις το υπόλοιπο μέρος της ζωής σου με συλλογισμούς για τους άλλους ανθρώπους, όταν δεν τι συνδυάζεις με κάποιο κοινωφελές έργο. Γιατί θα στερηθείς άλλο έργο, άμα συνέχεια σκέφτεσαι τί κάνει ο δείνα και για ποιό λόγο και τί λέγει και τί έχει στο μυαλό του και τί τεχνάζεται και όσα άλλα τέτοια σε κάνουν να αποστρέφεασι από την παρατήρηση του εγώ σου.)

Γ7 1-8 Μη τιμήσης ποτέ ως συμφέρον σεαυτού, ό αναγκάσει σε ποτέ την πίστιν παραβήναι, την αιδώ εγκαταλιπείν ,μισήσαι τινά, υποπτεύσαι, καταράσασθαι, υποκρίνασθαι, επιθυμήσαι τινός τοίχων και παραπετασμάτων δεομένου. Ο γαρ τον εαυτού νουν και δαίμονα και τα όργια της τούτου αρετής προελόμενος τραγωδίαν ου ποιεί, ου στενάζει , ουκ ερημίας, ου πολυπληθείας δεήσεται. το μέγιστον ζήσει μήτε διώκων, μήτε φεύγων. (Μη προτιμήσεις ποτέ ως συμφέρον σου ότι θα σε αναγκάσει να παραβείς την πίστη, να εγκαταλείψεις την αιδώ, να μισήσεις κάποιον, να υποπτευθείς, να καταρασθείς, να υποκριθείς, να επιθυμήσεις κάτι που χρειάζεται τοίχους και παραπετάσματα. Γιατί όποιος προτιμά το νου και το δαίμονά του και τη λατρεία της αρετής αυτού, δε γίνεται ήρωας τραγωδίας, δε στενάζει, δε χρειάζεται μοναξιά ή πολυκοσμία. Και το σπουδαιότερο θα ζήσει , ούτε καταδιώκων, ούτε καταδιωκόμενος)